Superwizja

Dzieci, młodzież czy dorośli, którzy doświadczyli traumy, to często osoby, które już na początku swojego życia doświadczyły czegoś bardzo obciążającego. To sprawiło, że wykształciły się w nich psychiczne wzorce przetrwania, które w swoim natężeniu i formie stanowią znaczące przeciążenie w codziennych interakcjach pedagogicznych. I tak najdrobniejsze powody mogą sprawić, że osoby te nie będą w stanie odpowiednio regulować swoich afektów, a otoczenie będzie miało kłopot ze zrozumieniem ich zachowań i znalezieniem odpowiedniego sposobu radzenia sobie z nimi, a także z chronieniem siebie.

Superwizja wyczulona na traumę jest kierowana do osób pracujących w placówkach i ośrodkach dla osób po traumie. Superwizja może prowadzić do tego, że osoby takie zrewidują swoje dotychczasowe poglądy pedagogiczne i będą potrafiły lepiej dostosować się do rzeczywistości psychicznej osób straumatyzowanych. Dzięki znajomości podstaw pedagogiki traumy uzyskają zdolności i kompetencje i nabędą postawy, które sprawią, że będą sobie radzić także w sytuacjach wysokiego stresu czy kiedy pojawiają się bodźce spustowe (trigger). Równocześnie osoby pracujące w takich instytucjach powinny wiedzieć, jak dobrze wyznaczać granice, po to także, by chronić siebie.

Procesy superwizji w pracy z traumą różnią się od zwykłych superwizji przede wszystkim tym, że dużą wagę przywiązuje się do kwestii przeciwprzeniesienia, niebezpieczeństwa wtórnej traumatyzacji oraz konieczności zapobiegania wypaleniu zawodowemu. Ponadto szczególny nacisk kładziony jest na patrzenie przez pryzmat zasobów na cały system, czyli system klientów, współpracowników i całej organizacji.